DOKTORA SALDIRMANIN DAYANILMAZ HAFİFLİĞİ
Uz. Dr. Ülkümen RODOPLU
Doktora şiddet bitmiyor. Alınan önlemler artsa da, şiddeti caydırıcı yasalar çıkarılsa da bitmiyor.Bitmez.
En son olay 28 Mart günü Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Nöroloji Bölümü’nde meydana geldi.70 yaşındaki bir nöroloji hastasının tedavisi devam ederken yaşamını yitirmesi üzerine oğlu, bölümde çalışan doktorlar Nazenin Hasanzade ve Anıl Gürkan’a saldırıp tartakladı.
Hasanzade ve Gürkan, Acil Servis’te tedaviye alındı.
Çalıştıkları hastanenin Acil Servis’inde tedaviye alınan iki doktor. Hergün defalarca Acil Servis’te hasta görüp muayene ederken ve yaşam kurtarırken birgün aynı mekanda muayene olacağınız ve tedavi edileceğiniz aklınıza gelir mi ?
Nazenin ve Anıl şimdi fiziksel olarak iyi. Kırık, çıkık, yaralanma yok.Ama ya moralleri?
Anıl’ı bir sonraki gün Dokuz Eylül Ünivrsitesi Tıp Fakültesi Hastanesi’nde yapılan eylemde gördüm. Morali bozuktu. Yüzü asıktı. Diğer meslektaşları gibi O da sıkkındı. Anıl’ın bu mesleği seçerken büyük umutları vardı. Şimdi ise bu umutlarının çoğu yok olup gitti. Yaşamını kurtarmaya çalıştığı ve 45 dakika süreyle canlandırmaya çalıştığı hastasının ardından üzüntü çekerken bir de saldırıya uğramıştı.
Anıl’la konuşurken umutları ile birlikte yok olup giden Ersin’i düşündüm.
Dr.Ersin ARSLAN, 17 Nisan 2012’de öldürüldü.Çalıştığı hastanenin servisinde bir gün önce ameliyat ettiği hastasının torunu tarafından güpegündüz ve tüm servis çalışanlarının gözü önünde bıçaklandı.
Ersin 30 yaşındaydı.Cerrahtı.Evliydi ve öldüğünde eşi dört aylık hamileydi.Ersin’in hayalleri vardı.Bir yandan yaşam kurtarmaya çabalarken, bir yandan da doğacak yavrusuna iyi bir gelecek kurmanın hayallerini kuruyordu.
Ersin, şehit edildikten sonra çalışma arkadaşları anısını yaşatmak amacıyla bir web sayfası açtı.Burada yazılanlar Ersin’in arkasından yakılan ağıt gibi.
Acı olanı da var. Umut vereni de.
Bunlardan en çok ilgimi çeken, “ – Ersin abi bizi affet” diye başlıyor.
“……… Seni koruyamadığımız için affet ! O gözü dönmüş caninin, elinde bıçakla, kolunu sallaya sallaya rahatça hastanene girmesine, seni kalleşçe sırtından bıçaklamasına engel olamadığımız için affet ! Kirli politikaların seni hedef gösteren söylemlerine, yeterince ses çıkarmadığımız için, iyice bozulmuş sağlık sisteminin sorumlusunun bizim olmadığımızı ve değişimlerin onların zararına olduğunu vatandaşa yeterince anlatamadığımız için,senin, o zorlu ameliyatları yapmak için yıllarca verdiğin emeğe, hayallerin gerçeğe döndüğü anlarına yeterince sahip çıkmadığımız için bizi affet”
Hastaneler, özel alanlardır.
Hastaneler, yaşam kurtardığımız alanlardır.
Hastaneler, çalışan hekim, hemşire ve diğer sağlık personeli için “ev”dir.
Çalışma yaşamımızın belki de en uzun süresini burada geçirdiğimizden, hastanelere evimiz gibi bakar, evimiz gibi özen gösteririz.
Hastaneye gelen hastalar da misafirlerimizdir. Tek farkla: bu gelen misafir mutlu değil, hastadır.Bir sorunu vardır.Bu sorununa bir çözüm bulmak amacındadır.
Biz hekimler hastalarımızı iyileştirmek için bu mesleği seçmiş olduğumuzun farkındayız. Bilgimizi, deneyimimizi,tüm enerjimizi bunun için kullanırız.
Hasta, bazen bizim de anamız olabilir. Yavrumuz. Komşumuz.Alışveriş yaptığımız bakkal. Bindiğimiz otobüsün şöförü.Sonuçta insandır.İnsanı sevdiğimiz ve onu kutsal bildiğimiz için bu işi yaparız.
Bu kutsal saydığımız işi yaparken elimizde olmadan yorulur, moralimiz bozulabilir ve istemeden de olsa hata yapabiliriz.Yine de işimizi yaparız.Yorulsak ta, kızsak ta, sisteme isyan etsek de yaparız.
Gelen hastanın bir tebessümü, bir tatlı diliyle yeniden canlanır ve kutsal işimize döneriz.
Tüm bu olan biten arasında tek bir isteğimiz vardır: Takdir edilmek.Şikayet değil. İtilip kakılmak değil.Azarlanmak değil.
Son söz:
Olan biten aslında çok nettir.Sağlıkta dönüşüm politikaları bu hizmeti tamamen kıymetsiz hale getirmiştir. Hekim, hemşire değersizleştirilmiştir.Sunulan hizmet artık kutsal değildir.Sağlık artık sadece kar getiren bir araçtır.Ne sağlık, ne hekim ve ne de insan artık değerli değildir.
