Tarihin en kanlı savaşında.
Çanakkale’de.
102 yıl önce.
En değerli, en çok aranan, yokluğu nedeniyle en çok sıkıntı yaşanan sizce nedir ?
Postal.
Tüfek.
Yiyecek.
İçecek.
Çay.
Kahve.
Battaniye.
Palto.
Evet,bunların hepsi değerliydi. Hepsine ihtiyaç vardı.
Ancak, sınırlı miktarda olduğu için en çok sıkıntı yaşanan ağrı kesicilerdi.
Azdı, kıymetliydi.
Doktorlar ellerindeki bu az sayıdaki ağrı kesiciyi sadece kurtarabilecekleri, ameliyat yaparak yeniden yaşama kavuşturabilecekleri askerlere verdi.
Sadece kurtarabileceklerine.
Yarası ağır, derin olanlara veremedi. Sadece kurtarabileceklerine.
GÖLGE BİR YERE ALIN
“ – İki gündür binlerce yaralı geldi.
Çatışmaların en şiddetlisi bugünlerde yaşanıyor.
Kurduğumuz sıhhıye çadırları yaralılarla doldu taştı.
Kurtarılması zor olan askerleri çadırın dışında bir alanda topluyoruz. Kolu kopmuş, bacağı kesilmiş, iç organları dışarı çıkmış olanları ameliyat edemiyoruz. Etsek bile kurtaramayız. Zaten ölecek. Öleceği için de ameliyatla zaman kaybedemeyiz.
Amacımız, elimizdeki sınırlı olanaklarla, çok sayıda yaralıyı kurtarmak.
Gelen her yaralıyı sıhhiye çadırının hemen girişindeki bir masa üzerinde değerlendirdim. Çok kötü durumdakileri çadır dışında açık alana aldırdım. Ayaktan gelenleri de hemşirelerin bakımına gönderdim. Ameliyat ettiğimizde kurtarabileceklerimize hemen bir ağrı kesici yapıp, arkada bulunan ameliyathaneye gönderdim.
Herkesin ağrı kesiciye ihtiyacı var, yani ölecek olsa da ağrı kesiciye ihtiyacı var. Yapamazsın.
Yapamazsın, çünkü ilacımız çok az.
Bir sedye ile yeni bir yaralı getirildi.
Yüzü, gözü, her yeri kan içinde. Barsakları dışarı çıkmış. Sağ bacağı parçalanmış. Acı acı inliyor.
“Bunu kaldırın” dedim. Ağrı kesici vermedim.
O an yaralı asker inleyerek ”BABA”diye seslendi.
Aman Allahım, oğlum.
Ağır yaralı olan kendi, öz oğlum.
Tam çıkarırken, sıhhiyeciler geri döndü. Beklediler. Bana baktılar.
“Gölge bir yere alın” dedim”.
ÇANAKKALE İNANCIN ZAFERİ
İşte, Çanakkale savaşında doktor bir baba ve oğlunun öyküsü. Yaşanmış bir olay.
Dr. Tarık Nusret’in yaşadığı olay.
Dr. Tarık Nusret oğluna ağrı kesici vermedi. Ölümü bekleyenlerin arasına gönderdi.
“Bunu gölge bir yere kaldırın” dedi. Bir kaç saat sonra görevini bir başka hekim arkadaşına devrettikten sonra ölüme terk edilen yaralıların olduğu bölüme gitti. Oğlunun ölmüş olduğunu öğrendi. O ağrı kesiciyi ona yapmadı, çünkü biliyordu ki ameliyat edilse bile yaşayamazdı. Onun görevi ağrı kesiciyi hayatta kalabilecek olanlara kullanmaktı; evladı da olsa yapmadı, yapamazdı.
Çanakkale, inancın zaferidir.
Bitti, yok oldu, hasta adam denilen bir anda zafere ve bağımsızlığa inananların başarabileceğinin en güzel örneğidir, Çanakkale zaferi.
Mustafa Kemal’in de Çanakkale’de gördüğü ışık, işte budur.
Bu ışık sayesinde ulusal Kurtuluş Savaşımız başarıya ulaşmıştır.
SON SÖZ: Dr. Tarık Nusret tüm hekimlere örnektir. Adı Çanakkale Devlet Hastanesi’ne yakışır.
