M.K.ATATÜRK
“Dizimdeki kırığı hekimler dikkatlice tamir etti. Uyanık olduğum için yapılan her girişimi duydum ve gördüm. Hiç acı çekmedim. Tam bir usta işiydi. Görmeliydiniz. Saatlerce dizimi tamir ettiler.”
Bu sözler, yabancı bir devlet adamına ait. Devlet adamına.
Bir de şu sözlere bakalım:
“- Sigorta Hastanelerinde neler döndüğünü biliyoruz. Hastaları muayenehanelerine gönderen, ameliyat için muayenehanede para alan hekimleri biliyoruz. Artık, bu devir kapandı. Buna izin vermeyeceğiz.”
“- Gerekirse yurtdışından da doktor getiririz.”
“- Savcı, asker, polis gidiyor. Doktor da gidecek.”
”-Buraya doktor gelmiyor” diye şikayet ediyorsunuz. Gelen doktor da kaçıp gidiyormuş. Burada durmuyormuş. Bağlayın doktorunuzu ağaca. Gidemesin. Kaçıp gidemesin.!”
Türkiye, tıp alanında son yıllarda büyük gelişmeler yaşamaktadır. Dünya’nın en gelişmiş ve ileri teknik gerektiren girişimleri, tanı ve tedavi yöntemleri ülkemizde uygulanabilmektedir.
Uluslararası tıp kongrelerinde ve bilimsel dergilerde Türk hekimlerin çalışmaları, yayınları son yıllarda gerek sayıca ve gerekse kalite anlamında artmaktadır.
Türk hekimlerinin uluslararası düzeydeki başarılarına rağmen, ülkemizde, sağlık sistemi ne yazık ki beklenilen seviyelerde değildir.
Bunun sorumluluğu kime aittir? Bunca başarılı hekime rağmen nerede hata yapılmaktadır?
Nedenlere göz atalım:
Sağlık için bütçeden ayrılan pay her geçen yıl giderek azalmaktadır.
Devlet, son yıllarda uygulanan politikalarla sağlık hizmetini üzerinden atmaya çalışmaktadır. Özel kurumlar ve özel hastaneler ile anlaşarak hizmeti devretmektedir.
Hastalar açısından bakıldığında tam bir başı boşluk hakimdir. Hastanın hangi kuruma başvuracağı, hastalandığında nereye gideceği, ilacını nereden alacağı belli değildir. Net değildir.
Son yıllarda ülkemizde tek bir hastane inşa edilmemiş, tek bir hastane binası yenilenmemiş, tek bir yatak ilave olmamıştır. Bunun yerine sadece, günlük düzenlemelerle ve yaz-boz politikalarla “devrim” adı verilen değişiklikler yapılmaktadır. Bu değişiklikler de bir plan ve bilimsel dayanaklara bağlı olarak değil, günlük politikalara dayanılarak yapılmaktadır.
Hekim örgütleri ile devlet arasında iletişim kurulamamaktadır. Ülkenin geleceğini ilgilendiren böylesine önemli konularda meslek örgütlerinin, bilimsel derneklerin görüşünün alınmaması büyük hatadır. Bunun sıkıntısını öncelikle, hastalarımız çekmektedir.
Devlet, kendi hekimine ve hemşiresine güvenmiyor. Her fırsatta, hizmetteki aksamanın sorumluluğunu kendi personeline yüklemeye çalışıyor. Bu da güvensizliğin tüm topluma yayılmasına neden olmaktadır.Bu nedenleri sıraladıktan sonra bir yandan da, geçmişi düşünüyorum.Basit bir göz ameliyatı için Fransa’ya giden bir liderimizi.
Türkiye’de birçok merkezde yapılabilen by-pass operasyonu için Amerika Birleşik Devletleri’ne gidenleri. Ameliyat sonrası enfeksiyon nedeniyle günlerce hastanede kalmış, neredeyse ölümle yüzyüze gelmişlerdi.
Sonuç:
Hekiminizi sevin. Güvenin.Bizler, sizlere hizmet sunabilmek için eğitim görüyoruz. Sizlerin ağrılarını, acılarını dindirebilmek için çalışıyoruz.
Türkiye’nin neresinde hekim açığı varsa, bir faks emriyle oraya gidiyoruz. Ailemizi, çocuğumuzu, yakınlarımızı bırakıp, arkamıza bakmadan verilen bu yeni görevi yerine getiriyoruz.
Deprem, sınırda bir savaş, tren kazası, otobüs kazası. Nerede hekim gereksinimi varsa yılmadan, sızlanmadan, tek bir beklenti olmadan koşuyoruz.
Bize güvenin.
Son söz:
Yazımın başında size bir devlet adamının sözlerini aktardım. Kendi ülkesinin hekimine güvenen, seven ve halkına da sevdiren devlet adamının.
“- Beni Türk Hekimlerine emanet edin” diyen devlet adamını düşünüyorum. Mustafa Kemal Atatürk’ü.
Bu cümlede yabancı hekimlere güvensizlik yok. Çok daha derin ve farklı mesajlar var. Ne dersiniz?
